Seamus Heaney
Seamus Heaney is an Irish poet, playwright, translator, lecturer and recipient of the 1995 Nobel Prize in Literature. Born at Mossbawn farmhouse between Castledawson and Toomebridge on 13 April, 1939, he now resides in Dublin.
He was the first of nine children. In 1953, his family moved to Bellaghy, a few miles away, which is now the family home.
Heaney initially attended Anahorish Primary School, and when he was twelve years-old, he won a scholarship to St. Columb’s College, a Roman Catholic boarding school situated in Derry. Heaney’s brother, Christopher, was killed in a road accident at the age of four, while Heaney was studying at St. Columb’s. The poems “Mid-Term Break” and “The Blackbird of Glanmore” focus on his brother’s death.
Other awards that Heaney has received include the Geoffrey Faber Memorial Prize (1968), the E. M. Forster Award (1975), the PEN Translation Prize (1985), the Golden Wreath of Poetry (2001), T. S. Eliot Prize (2006) and two Whitbread Prizes (1996 and 1999). He has been a member of Aosdána since its foundation and has been Saoi since 1997. He was both the Harvard and the Oxford Professor of Poetry. Heaney's literary papers are held by the National Library of Ireland. On 6 June 2012, he was awarded the Lifetime Recognition Award from the Griffin Trust For Excellence In Poetry.
Poems for Collection
Collection of Poems Highlighting the Labour Power of the People
The People
I recall that man and not two centuries
have passed since I saw him,
he went neither by horse nor by carriage:
purely on foot
he outstripped
distances,
and carried no sword or armour,
only nets on his shoulder,
axe or hammer or spade,
never fighting the rest of his species:
his exploits were with water and earth,
with wheat so that it turned into bread,
with giant trees to render them wood,
with walls to open up doors,
with sand to construct the walls,
and with ocean for it to bear.
I knew him and he is still not cancelled in me.
The carriages fell to pieces,
war destroyed doors and walls,
the city was a handful of ashes,
all the clothes turned to dust,
and he remains to me,
he survives in the sand,
when everything before
seemed imperishable but him.
......................................................................
.....................................................................
‘All will be gone, you will live on,
You ignite life.
You made what is yours.’
So let no one trouble themselves when
I seem to be alone and am not alone,
I am with no one and speak for them all:
Some listen to me, without knowing,
but those I sing, those who do know
go on being born, and will fill up the Earth.
Coromandel Fishers - Sarojini Naidu
Rise, brothers, rise; the wakening skies pray to the morning light,
The wind lies asleep in the arms of the dawn like a child that has cried all night.
Come, let us gather our nets from the shore and set our catamarans free,
To capture the leaping wealth of the tide, for we are the kings of the sea!
No longer delay, let us hasten away in the track of the seagull’s call,
The sea is our mother, the cloud is our brother, the waves are our comrades all.
What though we toss at the fall of the sun where the hand of the sea-god drives?
He who holds the storm by the hair, will hide in his breast our lives.
Sweet is the shade of the coconut glade, and the scent of the mango grove,
And sweet are the sands at the full o’ the moon with the sound of the voices we love;
But sweeter, O brothers, the kiss of the spray and the dance of the wild foam’s glee;
Row, brothers, row to the edge of the verge, where the low sky mates with the sea.
The Workman’s Square Deal
What does the workman want?
He wants his own,
The honest share of what his hands produce,
He craves no charity and begs no bone,
But only asks for freedom from abuse.
He wants fair play and equal rights
And equal chance for all,
And privilege for none to steal or slay
Or force his weaker brother to the wall.
What does the workman want?
He wants his right,
Against the vain traditions of the law,
Against the sophistries of age and might,
Against religion's oft mistaken awe.
The workman wants the reign of commonsense,
He wants the true democracy of man,
Not any patronage nor all pretence,
Will hold him long to any other plan.
The common welfare is the workman's goal,
The common use of all the commonwealth,
The common rights of every common soul.
And common access to the springs of health.
And everyone a worker by and by,
His own employer, his own king and priest,
Nor any rich nor poor, nor low nor high,
When all the world monopolies have ceased.
Work
We work harder and harder for less and less pay
We sweat in their factories from dawn to the end of the day
The threads they have broken are the threads that we weave
The lies they have told us will not be believed
We make more than they can use we get less than we need
The wheels run faster and faster driven by their endless greed
Who owns the hours stolen from us?
The time they have taken will be reclaimed by us
They build their machines shining and new
Machines must be built no matter whose work they will do
The wheel on their leash the computer on their rein
So much human potential burned up in pain
They steal our leisure they steal our youth
They steal our future they tarnish the truth
They are thieves in the night - they’ve even stolen the sun
But we’ll be there waiting the next time they come
പടയാളികള് - വൈലോപ്പിള്ളി
പാതിരാക്കോഴി വിളിപ്പതും കേള്ക്കാതെ
പാടത്തു പുഞ്ചയ്ക്കു തേവുന്നു രണ്ടുപേര്;ഒന്നൊരു വേട്ടുവന്, മറ്റേതവന് വേട്ട
പെണ്ണിവര് പാരിന്റെ പാദം പണിയുവോര്;
ഭൂതംകണക്കിനേ മൂടല്മഞ്ഞഭ്രവും
ഭൂമിയും മുട്ടിപ്പരന്നുനിന്നീടവേ,
തങ്ങളില് തന്നേയടങ്ങി, നിലാവത്തു
തെങ്ങുകള് നിന്ന നിലയ്ക്കുറങ്ങീടവേ,
ഈയര്ദ്ധനഗ്നരാം ദമ്പതിമാര്കളോ
പാടത്തു പുഞ്ചയ്ക്കു പാരണ നല്കയാം.
തേക്കൊട്ട മുങ്ങിയും പൊങ്ങിയും തേങ്ങുമ്പൊ-
ഴീക്കൂട്ടര് പാടുമത്യുച്ചമാം പാട്ടുകള്,
ഗദ്ഗദരുദ്ധമാം രോദനംപോലവേ,
ദുഃഖിതരായി ശ്രവിക്കുന്നു ദിക്കുകള്!
നല്ത്തുലാവര്ഷവും കാത്തിരുന്നങ്ങനെ
പാര്ത്തലം വൃശ്ചികം പാടേ കടന്നുപോയ്.
നാലഞ്ചു തുള്ളിയേ നാകമുതിര്ത്തുള്ളൂ
നാനാചരാചരദാഹം കെടുത്തുവാന്.
വര്ദ്ധിച്ച താപേന വന്മരുഭൂവിലെ-
യധ്വഗര്പോലെത്തുമോരോ ദിനങ്ങളും
പാടത്തെ വെള്ളം കുടിച്ചു വറ്റിക്കയാല്
വാടിത്തുടങ്ങീതു വാരിളം നെല്ലുകള്.
തൈത്തലയെല്ലാം വിളര്ത്തു, മുളകിന്റെ
കൈത്തിരി തീരെക്കൊളുത്താതെ വീണുപോയ്!
കാര്മണ്ഡലത്തെ പ്രതീക്ഷിക്കുമൂഴിയെ-
പ്പാഴ്മഞ്ഞുതിര്ത്തു ഹസിക്കയാം വിണ്ടലം!
ഹാ കഷ്ട,മെങ്ങനെ മര്ത്ത്യന് സഹിക്കുമീ
മൂകപ്രകൃതിതന്നന്ധമാം ക്രൂരത?
ഇപ്പെരും ക്രൂരതയോടു പോരാടുവോ-
രിപ്പൊഴും പുഞ്ചയ്ക്കു തേവുമീ വേട്ടുവര്;
പഞ്ചഭൂതങ്ങളോടങ്കമാടീടുമീ-
പ്പഞ്ചമരത്രേ പെരും പടയാളികള്.
മാലോകര് തുഷ്ടിയാം തൊട്ടിലില്, നിദ്രതന്-
താലോലമേറ്റു മയങ്ങിക്കിടക്കവേ,
തന്ജീവരക്തമൊഴുക്കുന്നു പാടത്തു
തണ്ണീരിലൂടെയിദ്ധീരനാം പുരുഷന്.
കാന്തന്റെ തേരിന് കടിഞ്ഞാണ് പിടിക്കുന്നു
താന്തന്നെ തേവിക്കൊടുക്കുമിപ്പെണ്കൊടി
പാട്ടുകള് പാടിക്കെടുത്തുന്നു തന്വംഗി
കൂട്ടുകാരന്റെ തണുപ്പും തളര്ച്ചയും.
പാടുകയാണിവള് പാലാട്ടുകോമന്റെ
നീടുറ്റ വാളിന്നിണപ്പുഴക്കേളികള്.
ആരാണു വീറോടു പോരാടുമീ രണ്ടു
പോരാളിമാര്കളെപ്പാടിപ്പുകഴ്ത്തുവാന്?
സന്താള്നര്ത്തകര് - ഒ.എന്.വി.
ആടുന്നു സന്താള്നര്ത്തക-
രാടുന്നു, തീ കടയുന്നൊരു
കാടുകളുടെ കരളു മിടിപ്പതു
കാണുന്നു ഞാനെന് മുന്നില്.
ധിംധിം ധിമി ധിം ധിമിധിം..... ദ്രുത-
താളത്തില് തളകള് കുലുങ്ങി-
പ്പാടുമ്പോള്, കാളിമയാര്ന്നൊരു
പാദങ്ങള്, കലപില ചൊല്ലി-
പ്പാറും ചെറുപക്ഷികള്പോ,ലിരു-
പാടുമുലഞ്ഞാടിവരുന്നൂ!
കാരകിലുടലാര്ന്നോരവരെ-
ക്കാണുമ്പോള്, സ്മൃതികളില് വീണ്ടും
കാളിയഫണമുന്മദനര്ത്തന-
മാടുന്നൂ, കാളിന്ദിത്തിര-
യാടുന്നൂ, മിന്നല്ക്കൊടി വന-
മാലയിടും നീലഘനാഘന-
മാടുന്നൂ, തീകടയുന്നൊരു
കാടുകളുടെ കരളു മിടിക്കും
താളം ധിംധിംധിമി ധിംധിമി
താളം ഞാന് മുന്നില് കാണ്മൂ!
മലകളില്നിന്നരുവികള്പോലെ
അവര് താഴേയ്ക്കൊഴുകിവരുന്നൂ.
മുകിലിന് മുലഞെട്ടില്നിന്നും
മഴനീരുകണക്കെവരുന്നൂ.
കുഴലുകള്, പുല്ത്തണ്ടുകള്, ചെണ്ടകള്,
കുടമണികള്, തപ്പുകള്, തളകള്,
ഇടയിടെ വായ്ത്താരികള്, ഇവ ചേര്-
ന്നൊരു പ്രാകൃതമദ്യത്തിന് ചൂടു-
ലഹരി പകര്ന്നൊഴുകി വരുന്നൂ;
സിരകളിലേക്കൊഴുകിവരുന്നൂ!
കാട്ടുകടന്നലുകള് പൊന്മെഴു-
പാത്രങ്ങളില് വാറ്റിയൊരുക്കിയ
പൂവുകള്തന് രക്തംപോലെ,
കാവുകള് തന് കണ്ണീര്പോലെ
കാടുകളുടെ കരളിലിരിക്കും
കാളിക്കകമുരുകിയപോലെ,
അവരൊഴുകിവരുന്നൂ നഗര-
പ്പെരുവഴികള് നടുങ്ങിയുണര്ന്നു
ആടുന്നൂ സന്താള്നര്ത്തക-
രാടുന്നൂ, തീകടയുന്നൊരു
കാടുകളുടെ കരളു മിടിപ്പതു
കാണുന്നു ഞാനെന് മുന്നില്!
No comments:
Post a Comment